Մի մուրացկան շատ քաղցած էր: Անցնելով մի պարտեզ ՝ նա տեսավ մանգոյի ծառ: Նա մտածեց. «Ես պետք է ուտեմ, այլապես սովից կմեռնեմ»: Այս մտքերով նա վերցրեց մի քար և գցեց այն ծառի մեջ: Քարը բարձր թռավ, տապալեց պտուղը և թռավ: Եվ այս այգին արքայական էր: Եվ հենց այդ ժամանակ ցարը նստած էր սիզամարգի թփերի ետևում, շրջապատված էր իր կազմով և շախմատ էր խաղում: Մուրացկանի նետած քարն անմիջապես ընկավ թագավորի չալմայի մեջ: Պահակները անմիջապես շտապեցին որոնման մեջ և բռնեցին քար նետողին: Պալատականները պատրաստ էին անհապաղ մահապատժի ենթարկել խեղճ մարդուն, բայց թագավորը որոշեց ամեն ինչ պարզել: — Քարը նետեցի՞ք: — հարցրեց թագավորը: — Քար եմ նետել: -Դու ուզում էիր ինձ սպանել?
ոչ մեկին չսպանել հյուրանոցում: Նպատակը մերկ էր, տեսավ մի աման, մանգո, ծառին քար խփեց, և ծառն ինձ համար պտուղ տվեց: Կոմերսանտը կերավ, ահա ոսկոր: — Երկար ժամանակ կերել եք, ինչու՞ եք քնել: «Մինչև օրվա վերջ», — պատասխանեց նրա զարմուհին: «Տեսնում եմ», — ասաց կայսրը: — Տվեք այս մարդուն մեկ օր մինչև օրվա վերջ, գրեթե հաստատ հարց: — Ձերդ մեծություն, ի՞նչ է այս պատիժը: Նա ուզում էր քեզ խփել, քար նետեց՞: — Եթե նա քար նետեց ծառի վրա, և դա նրա համար մանգո էր, ես իսկապե՞ս ծառից վատն եմ: Նա քարեր նետեց թագավորի վրա, և նա կարող էր ավելի շատ վիրավորել նրան:
